Skip to main content

De paarden

Buck

In 1996 kwam 4-jarige Buck in mijn leven, valkkleurige wildvang uit de Pyreneeën met waarschijnlijk deels quarterbloed. Samen hebben we een hobbelig prachtig pad bewandeld. Met Buck heb ik endurance gereden, totdat hij op 13-jarige leeftijd rechtsvoor langdurig kreupel werd. Beginnende hoefkatrolontsteking. Na een lange vergeefse gang naar de kliniek leerde ik via Antoine de Bodt dat de oplossing in het rechtrichten lag. Ik heb mij samen met mijn onvolprezen instructeur Henny van den Hof in de materie verdiept, ben er les in gaan nemen, organiseerde clinics met Antoine. Buck is sindsdien (hij is nu 31) niet meer kreupel geweest. Ook kampte hij zijn hele leven met opstartstijfheid en gevoeligheid voor hoefbevangenheid. Ik studeerde me suf en probeerde allerlei supplementen en soorten voeding. Toen hij 17 jaar was stelde Holistisch praktijk Den Hoek bij hem de ziekte van Lyme vast, waarschijnlijk een overblijfsel uit zijn Franse jeugd. Dat bleek de verklaring voor de vage klachten. Hiervoor is hij behandeld en hoewel de bacterie niet uit te roeien is, is de stijfheid blijvend verdwenen. Later leerde ik de rijkunst volgens Anja Beran kennen en ben overgestapt op de klassieke dressuur die niet op het hoofd inwerkt maar het accent legt op achterhandsouplesse en -krachtopbouw. Zo leerde Buck op latere leeftijd zich te ‘dragen’ zonder op mijn hand te leunen.

Buck is nog steeds in de kracht van zijn leven.

Buck draait er zijn hand niet voor om:

www.facebook.com/christel.provaas/videos/560523730638408

Cadiz

Andalusiër Cadiz was 6 jaar toen hij in 2001 bij mij kwam wonen. Net uit Spanje, geen papieren. Opvliegend, onzeker, onervaren, hypergevoelig. Buck wist niet wat hij ermee aan moest en schopte hem in de hoek, dus ze hebben de eerste maanden apart moeten staan. Cadiz was een nagel aan mijn doodskist die mij tevens deed zwelgen van liefde. Met zijn kwalijknemende karakter strafte hij scheefzitten of tegenstrijdige hulpen onmiddellijk af door woedend te staken of in mijn schoenen te bijten. Ik ben altijd in hem blijven geloven omdat zijn verborgen wanhoop mij raakte. We hebben trainingen gevolgd bij Ellen Graepel in Duitsland waar absolute duidelijkheid regeerde. Dat hielp, hoewel hij eigenlijk een hekel aan dressuur had. Op buitenritten door het dorp en over het strand was hij helemaal in zijn element, maar de dressuur was toch ook belangrijk om hem recht en soepel te houden. Na jaren rondhobbelen werd tijdens een WE clinic van Roland Heiss duidelijk dat de WE ons nieuwe pad ging worden. De WE maakte hem fanatiek en blij. In het parcours mocht hij immers meedenken en dat stukje zelfstandigheid miste hij in de dressuur. Achterwaarts stappen ging bijvoorbeeld altijd onder protest, behalve als het tussen twee balkjes mocht. Dan snapte hij wat hij deed. Dit is een belangrijke eye-opener voor mij geweest. Cadiz is nu 28 jaar en in de bloei van zijn leven.

“Je kunt nooit vertrouwen op een paard dat met angst is opgeleid.” Pluvinel

Toen we in 2012 met de eerste Nederlandse Working Equitation vereniging op Horse Event acte de présence zouden geven, viel Cadiz een week tevoren uit door een hoefzweer. Op de valreep heb ik Buck toen klaargestoomd en als een echte kameraad sloeg hij zich daar glansrijk doorheen. Het obstakelrijden bleek ook bij hem heel goed te passen. (Bij welk paard niet eigenlijk!) 

Cadiz heeft zijn traileraversie overwonnen:

www.facebook.com/christel.provaas/videos/559028164121298/